Mooi, ingewikkeld en avontuurlijk Uganda
Door: Rhodé
20 November 2013 | Oeganda, Kampala
Een maand nadat ik naar Burundi was geweest was het tijd voor de volgende workshop: Gender mainstreaming. Hoe wordt er binnen een organisatie rekening gehouden met gender? Deze workshop werd georganiseerd door een donor van ZOA, Diakonia. Dit is een Zweedse NGO. De workshop was in Entebbe, een uurtje rijden van Kampala, in een resort aan het Victoria meer. Heel mooi daar en we werden goed verzorgd!! Er waren allemaal medewerkers van verschillende organisaties vanuit verschillende delen van Uganda. De meeste mensen kwamen uit culturen waarin de verschillen tussen man en vrouw, jongen of meisje nog heel groot is. Vooral het Pokot volk uit Amudat, waar ZOA werkt, heeft enorme verschillen. Er was nog een andere ZOA medewerker, uit Amudat, en een partner staf uit Amudat. Zij vertelden in die week regelmatig iets over gender ongelijkheid in Amudat. Er is bijvoorbeeld geen woord voor ‘vrouw’, want zij worden ook kinderen genoemd. Vrouwen en dochters staan gelijk aan koeien, omdat een man een bruidschat heeft moeten betalen voor zijn vrouw en een bruidschat krijgt wanneer hij zijn dochter uithuwelijkt. Geld verspillen aan een dochter door haar naar school te sturen is onzinnig, want straks is ze toch alleen goed voor huishoudelijk werk, werken op het land, het water geven aan de koeien, het baren van kinderen... Doordat de man de vrouw gekocht heeft, is ze eigendom van hem. Er is geen sprake van eigen grond/vee/geld bezit door een vrouw. Ze is afhankelijk van haar man en heeft geen rechten. Besnijdenis is algemeen gebruik in Amudat, zowel bij mannen als vrouwen, terwijl de impact voor vrouwen natuurlijk veel groter is (bij de Pokot vrouwen snijden ze alles weg en het geneest vaak misvormd, waardoor ze het later weer open moeten maken!). Als een vrouw niet besneden is, is de kans klein dat ze een man zal vinden die haar wil trouwen en dat wil een vader natuurlijk niet riskeren (koeien!). Een vrouw hoort niet te spreken, tenzij het haar gevraagd wordt. Dit geldt vooral in openbare gelegenheden, tijdens vergaderingen, in de kerk. Tijdens vergaderingen wordt er soms een stier geslacht om te eten, maar vrouwen krijgen daar niets van, ook al zijn ze onderdeel van de vergadering. Vrouwen zitten op de grond, mannen op krukjes/stoelen/banken. Ik kan nog wel even doorgaan, maar ik denk dat het jullie wel duidelijk is hoe er minderwaardig naar vrouwen wordt gekeken...
De hele week trok ik op met deze 2 vrouwen, we hadden een leuke tijd samen. Maar het liet me niet los hoe verschillend onze werelden zijn! Ik besefte me dat zij besneden moeten zijn, want beide waren getrouwd. Zij moeten onderdanig zijn aan hun mannen. Natuurlijk zijn zij wel uitzonderingen, want ze zijn naar school gegaan en hebben een betaalde baan als vrouw. Hun mannen laten dat toe (ik kan het niet helpen om te denken: Laten ze het toe om geld terug te verdienen van de bruidschat?). Maar dan alsnog gelden er voor hen thuis zulke andere regels dan wat zij bij ZOA horen. ZOA promoot gelijkheid tussen man en vrouw, ZOA moedigt het aan om meisjes naar school te sturen, ZOA onderwijst over de negatieve effecten van vrouwenbesnijdenis! Ik vroeg aan mijn collega’s of hun mannen wisten wat zij precies deden bij ZOA. Nee en dat moeten ze ook niet weten, want dan is het niet best...
Een van de 2 vrouwen had een baby bij zich, een jongen. Ik hield hem af en toe even vast en was leuk met hem aan het spelen. Ineens dacht ik, wat zal jij voor man worden?! Zal je moeder je gender gelijkheid meegeven of zal je vader en de rest van Amudat overheersen in hun ideeen? Toen besefte ik me weer eens hoe moeilijk het is om bestaande ideeen te veranderen... Daar gaan jaren over heen!
Toch zie je al wel verschil in Amudat. Meisjes lopen weg van huis, omdat ze onderwijs willen en niet besneden willen worden. Ze willen niet zo jong uitgehuwelijkt worden. Er zijn meer voorbeelden beschikbaar van vrouwen die geld verdienen met hun baan, nadat ze onderwijs gevolgd hebben. In lokale organisaties komt het vaker voor dat vrouwen leidinggevende functies hebben.
ZOA ondersteunt de meiden die weggelopen zijn van huis, ZOA ondersteunt initiatieven die gender gelijkheid promoten, ZOA helpt vrouwen hun eigen onderneming te starten waarmee ze geld kunnen sparen en investeren. Dit laatste gebeurt in een groep, dus het geld is niet van 1 vrouw. De mannen pakken het geld niet af omdat het gezamelijk goed is. Nu kunnen vrouwen het geld bijvoorbeeld besteden aan schoolgeld voor hun kinderen, aan medicijnen etc. ZOA heeft geen specifiek gender programma, maar probeert in elk project te letten op gender. Dit betreft niet alleen positive discriminatie wat betreft vrouwen; ook mannen worden gemotiveerd mee te doen in bepaalde activiteiten wanneer dit niet het geval is. Na aanleiding van de workshop in Entebbe kan er hier en daar nog wel wat verbeterd worden binnen ZOA Uganda. We moeten natuurlijk zelf wel het goeie voorbeeld geven ;)
Eenmaal terug in Kampala was ik ziek, een infectie in mijn maag. Misschien iets verkeerds gegeten of zo. Dat blijft hier toch vaak een mysterie, wat er precies aan mankeert. Ik zou die zondag al naar Amudat gaan, maar dat ging niet door. De hele week een beetje aangemodderd... Zondag was ik gelukkig weer fit om naar Pader af te reizen, waardoor ik de totale zonsverduistering kon zien! Hoe leuk, dat ik gewoon voor werk toevallig naar het super kleine gebied moest waar alleen de totale verduistering te zien was! Brad and Angelina kwamen er helemaal speciaal voor afgereisd, voor die paar seconde die het duurde haha :P Nou, ik moet zeggen dat ik het toch wel iets specialer vond dan ik van tevoren dacht en verkondigde ;) Een klein streepje licht van de zon geeft nog enorm veel licht en warmte! Dan ineens wordt het helemaal donker en 5 seconde later is het weer licht door een nieuw klein streepje zon. Toch leuk, heb ik dat ook eens meegemaakt: Check! (Stiekem had ik het specialer gevonden Brad en Angelina te ontmoeten haha :P).
Ik reis nu af naar alle programma gebieden om een self-assessment (zelf beoordeling/evaluatie) te doen van ZOA: Hoe behandelt ZOA haar doelgroep, haar staf en haar partners? Maakt ZOA duidelijk wat er te verwachten valt? Doet ZOA wat ze beloofd? Deelt ZOA genoeg informatie, is ze open over wat er gebeurt? Staat ZOA open voor feedback en wat doet ze daarmee? We zijn namelijk aangesloten bij Humanitarian Accountability Partnership (HAP), een wereldwijd ‘keurmerk’ voor humanitaire organisaties. Het komt vaak genoeg voor dat organisaties vergeten voor wie ze dit werk eigenlijk doen. Ze worden opgeslokt door de taken van alle dag, door de zorgen of er wel genoeg budget is om voort te bestaan, door de eisen die donoren stellen etc. ZOA wil actief bezig zijn met verantwoording afleggen naar de mensen waar ze mee werkt. Ik doe nu interviews met de doelgroep, met (partner) staf, met leidinggevenden om te kijken waar we nu staan als ZOA Uganda. Wat doen we goed en wat kunnen we verbeteren? Na de analyse ga ik een actie plan opstellen voor 2014, zodat we er bewust mee bezig blijven. Ik vind het goed om te zien hoe ZOA zo bezig is met verbetering en natuurlijk leuk dat ik daar aan kan bijdragen :).
Werken in het veld blijft toch vol verrassingen elke keer! In Pader had ik een afspraak met een groep mensen in the middle of nowhere, die ondersteunt wordt door ZOA. Eerst waren de chauffeuse en ik verkeerd gereden, omdat de instructies niet zo duidelijk bleken ;). We waren al veel te ver en moesten terug. De staf met cross motor (vervoermiddel van veld staf) kwam ons tegemoet en ging voor ons rijden. De eerste afslag was al een smallere weg, met hoog gras over de weg gebogen. De volgende afslag was alleen nog een voet/fietsgangerspaadje. Alsof het niets was baanden we ons een weg door het hoge gras! Ik had het gevoel alsof we midden in een jungle zaten haha! Af en toe passeerden we een woonerf met een paar hutten. Het hoge gras werd afgewisseld met bewerkte stukken land met verschillende gewassen. Toen we niet anders konden dan bananenbomen omver rijden om verder te komen, besloten we de bomen te sparen en verder te gaan lopen. Zo enorm stil is het daar, het enige wat je hoort zijn vogels, krekels en wat loeiende koeien in de bosjes. Ik genoot weer helemaal van het mooie Uganda! Er zijn ergere plekken om te wonen ;) Onderweg werd ik onderwezen in de verschillende soorten gewassen. Zo heb ik gezien hoe simsim (sesamzaad) groeit! En kwam ik er achter dat een plant, die heel erg lijkt op mais, geen mais is, maar een lokale graan. Ik had die week ook al een (voor mij) nieuwe vrucht gegeten. Zo leerzaam, werken bij ZOA ;).
In Nwoya gingen we naar een community school (geinitieerd door de community, tot op heden zonder support van de overheid) om te kijken hoe ver ze waren met de voorbereidingen voor het bouwen van latrines (een stenen rij wc hokjes met gaten in de grond). De community moet hun deel doen en dan doet ZOA haar deel. We liepen over net afgefikte stukken gras (2 meter naast ons zat de fik er nog flink in!) naar een groepje mannen en een 5 meter breed gat in de grond. Ineens kwam er een schep omhoog uit het gat, haha!! Bleek het gat al flink diep te zijn en de man die aan het werk was stond er recht op in zonder boven de grond uit te komen. Zij moesten 5 meter diep graven en dan zou ZOA (constructor) de volgende 5 graven. Nu waren ze misschien 2 meter diep, in 1 dag. Ze hadden de grond er om heen dus ook al ontruimt en in de omliggende dorpen zand en stenen verzameld. Daarna liepen we door naar de schooltuin, een enorm terrein! Naar hun zeggen hadden ze (de ouders!) 5 hectare bewerkt en verschillende gewassen gepland: simsim (yes, again.. zo ken je het niet en zo kom je het overal tegen :p), mais (ja, het was echt mais en niet de lokale graan die er op lijkt) en bonen. De ouders waren zo enthousiast dat ze ons zoveel mogelijk van de tuin wilden laten zien en wij met z’n allen door die tuin moesten banjeren. We lieten een heel spoor na van omgetrapte planten, maar dat leek ze niet zo uit te maken... Ik was hier niet op voorbereid met mijn slippertjes en had me ook niet ingesmeerd, terwijl de zon ongenadig heet was ;-) Ik liep al een tijdje te klagen dat ik te wit werd... Nou, is dat ook weer opgelost met een mooi rood kleurtje! Mooi om te zien hoe veel ouders kunnen bijdragen! Op de terugweg naar de auto liepen we langs een kind met een enorme hongerbuik (Liz dacht dat het misschien ook wormen kunnen zijn) en dan zakt mijn enthousiasme toch weer wat af... Dat is nog steeds de realiteit, dat kinderen van baby af aan niet genoeg voeding(sstoffen) binnen krijgen. Als dit langdurig het geval is in de eerste 2 jaar van het leven, dan zijn de gevolgen heftig! Blijvende achterstand in groei en ontwikkeling, wat natuurlijk effect heeft op de toekomst van een kind en volwassene...
In de volgende school die we bezochten waren al klaslokalen en latrines gebouwd door ZOA en een andere organisatie. Maar dan kijk je naar hun schooltuin: een zielig stukje land met wat uien! Wat een verschil en niet eens een gewas waar de kinderen wat aan hebben tijdens de lunch. Misschien kunnen ze het verkopen en het geld investeren in de school, maar die paar uien maken ook niet veel verschil. ZOA is van plan een uitwisseling te houden tussen buurscholen, zodat ze van elkaar kunnen leren. Dat lijkt mij wat dit betreft een enorm goed plan!
De week na Nwoya ging ik naar Amudat. We werden al gewaarschuwd dat de wegen slecht waren. Dat hebben we ondervonden! We hebben 5 uur lang over gatenwegen gereden, en dan bedoel ik niet af en toe een gat op de weg... Bijna mee gat dan weg zeg maar! Op sommige plekken is er een nieuwe weg gevormd omdat de weg onbegaanbaar is geworden. Normaal gesproken doe ik nog wel eens een oogje dicht tijdens de reis, maar dat is op die route gewoon niet mogelijk: je stuitert continue door de auto! Het heeft veel geregend de afgelopen tijd. Een brug waar we over moesten was onder gestroomd!! Alleen nog een klein stukje van de zijkant van de brug was zichtbaar. Er stonden 2 vrachtwagens vast in het water en aan de overkant 2 vrachtwagens die niet verder konden/durfden. Er tussen in was een smal pad. Er kwamen mannen op ons af gerend en vertelden ons dat we er wel door konden, als we hun volgenden. We waren met een gehuurde grote 4-wheel drive, inclusief chauffeur. De chauffeur dacht dat het wel kon. Ik was daar niet zo zeker van en dacht dat het water aan alle kanten de auto binnen zou stromen. Nee... verzekerde de chauffeur mij, de auto is waterdicht... Eerst zien dan geloven!! Dus daar gingen we! Ik hield mijn hart vast, figuurlijk, en letterlijk de stoel voor mij en zat op het puntje van mijn stoel. Het was nog dieper dan ik dacht en ik zag het water gewoon over de motorkap heen tegen de voorruit komen. De mannen die voor ons uit liepen raakten we steeds bijna en moesten aan de kant springen toen de auto begon te slippen. Aaaahh ik was bang!!! Nog een paar keer flink gassen en we waren aan de overkant.... Wat een enorme opluchting!!! Een applausje voor de chauffeur en wat geld voor de mannen en we konden weer opweg.
In de Amudat ZOA office was het een drukte van belang en iedereen was aan het stressen voor het einde van het jaar. Concrete voorbereidingen voor mij en mijn collega waren dan ook niet echt getroffen. Ter plekke kan gelukkig veel geregeld worden, dus we konden wel aan de slag. Met het rivier-oversteek-trauma nog vers in ons geheugen hebben we besloten wat eerder weg te gaan uit Amudat, voor het geval we weer vast kwamen te zitten of om moesten rijden. Ondanks het gebrek aan voorbereiding waren we zelfs eerder klaar met onze taken in Amudat dan gedacht ;-)
Ik ben alweer over de helft met mijn traineeship! Ik weet zeker dat de komende tijd gaat vliegen, maar ik hoop nog genoeg te kunnen doen en veel mee te kunnen maken :)! Keep you posted...
Als jullie meer van het werk van ZOA willen weten of hen willen ondersteunen kan je naar hun website gaan.
www.zoa.nl
www.zoa-international.com
De hele week trok ik op met deze 2 vrouwen, we hadden een leuke tijd samen. Maar het liet me niet los hoe verschillend onze werelden zijn! Ik besefte me dat zij besneden moeten zijn, want beide waren getrouwd. Zij moeten onderdanig zijn aan hun mannen. Natuurlijk zijn zij wel uitzonderingen, want ze zijn naar school gegaan en hebben een betaalde baan als vrouw. Hun mannen laten dat toe (ik kan het niet helpen om te denken: Laten ze het toe om geld terug te verdienen van de bruidschat?). Maar dan alsnog gelden er voor hen thuis zulke andere regels dan wat zij bij ZOA horen. ZOA promoot gelijkheid tussen man en vrouw, ZOA moedigt het aan om meisjes naar school te sturen, ZOA onderwijst over de negatieve effecten van vrouwenbesnijdenis! Ik vroeg aan mijn collega’s of hun mannen wisten wat zij precies deden bij ZOA. Nee en dat moeten ze ook niet weten, want dan is het niet best...
Een van de 2 vrouwen had een baby bij zich, een jongen. Ik hield hem af en toe even vast en was leuk met hem aan het spelen. Ineens dacht ik, wat zal jij voor man worden?! Zal je moeder je gender gelijkheid meegeven of zal je vader en de rest van Amudat overheersen in hun ideeen? Toen besefte ik me weer eens hoe moeilijk het is om bestaande ideeen te veranderen... Daar gaan jaren over heen!
Toch zie je al wel verschil in Amudat. Meisjes lopen weg van huis, omdat ze onderwijs willen en niet besneden willen worden. Ze willen niet zo jong uitgehuwelijkt worden. Er zijn meer voorbeelden beschikbaar van vrouwen die geld verdienen met hun baan, nadat ze onderwijs gevolgd hebben. In lokale organisaties komt het vaker voor dat vrouwen leidinggevende functies hebben.
ZOA ondersteunt de meiden die weggelopen zijn van huis, ZOA ondersteunt initiatieven die gender gelijkheid promoten, ZOA helpt vrouwen hun eigen onderneming te starten waarmee ze geld kunnen sparen en investeren. Dit laatste gebeurt in een groep, dus het geld is niet van 1 vrouw. De mannen pakken het geld niet af omdat het gezamelijk goed is. Nu kunnen vrouwen het geld bijvoorbeeld besteden aan schoolgeld voor hun kinderen, aan medicijnen etc. ZOA heeft geen specifiek gender programma, maar probeert in elk project te letten op gender. Dit betreft niet alleen positive discriminatie wat betreft vrouwen; ook mannen worden gemotiveerd mee te doen in bepaalde activiteiten wanneer dit niet het geval is. Na aanleiding van de workshop in Entebbe kan er hier en daar nog wel wat verbeterd worden binnen ZOA Uganda. We moeten natuurlijk zelf wel het goeie voorbeeld geven ;)
Eenmaal terug in Kampala was ik ziek, een infectie in mijn maag. Misschien iets verkeerds gegeten of zo. Dat blijft hier toch vaak een mysterie, wat er precies aan mankeert. Ik zou die zondag al naar Amudat gaan, maar dat ging niet door. De hele week een beetje aangemodderd... Zondag was ik gelukkig weer fit om naar Pader af te reizen, waardoor ik de totale zonsverduistering kon zien! Hoe leuk, dat ik gewoon voor werk toevallig naar het super kleine gebied moest waar alleen de totale verduistering te zien was! Brad and Angelina kwamen er helemaal speciaal voor afgereisd, voor die paar seconde die het duurde haha :P Nou, ik moet zeggen dat ik het toch wel iets specialer vond dan ik van tevoren dacht en verkondigde ;) Een klein streepje licht van de zon geeft nog enorm veel licht en warmte! Dan ineens wordt het helemaal donker en 5 seconde later is het weer licht door een nieuw klein streepje zon. Toch leuk, heb ik dat ook eens meegemaakt: Check! (Stiekem had ik het specialer gevonden Brad en Angelina te ontmoeten haha :P).
Ik reis nu af naar alle programma gebieden om een self-assessment (zelf beoordeling/evaluatie) te doen van ZOA: Hoe behandelt ZOA haar doelgroep, haar staf en haar partners? Maakt ZOA duidelijk wat er te verwachten valt? Doet ZOA wat ze beloofd? Deelt ZOA genoeg informatie, is ze open over wat er gebeurt? Staat ZOA open voor feedback en wat doet ze daarmee? We zijn namelijk aangesloten bij Humanitarian Accountability Partnership (HAP), een wereldwijd ‘keurmerk’ voor humanitaire organisaties. Het komt vaak genoeg voor dat organisaties vergeten voor wie ze dit werk eigenlijk doen. Ze worden opgeslokt door de taken van alle dag, door de zorgen of er wel genoeg budget is om voort te bestaan, door de eisen die donoren stellen etc. ZOA wil actief bezig zijn met verantwoording afleggen naar de mensen waar ze mee werkt. Ik doe nu interviews met de doelgroep, met (partner) staf, met leidinggevenden om te kijken waar we nu staan als ZOA Uganda. Wat doen we goed en wat kunnen we verbeteren? Na de analyse ga ik een actie plan opstellen voor 2014, zodat we er bewust mee bezig blijven. Ik vind het goed om te zien hoe ZOA zo bezig is met verbetering en natuurlijk leuk dat ik daar aan kan bijdragen :).
Werken in het veld blijft toch vol verrassingen elke keer! In Pader had ik een afspraak met een groep mensen in the middle of nowhere, die ondersteunt wordt door ZOA. Eerst waren de chauffeuse en ik verkeerd gereden, omdat de instructies niet zo duidelijk bleken ;). We waren al veel te ver en moesten terug. De staf met cross motor (vervoermiddel van veld staf) kwam ons tegemoet en ging voor ons rijden. De eerste afslag was al een smallere weg, met hoog gras over de weg gebogen. De volgende afslag was alleen nog een voet/fietsgangerspaadje. Alsof het niets was baanden we ons een weg door het hoge gras! Ik had het gevoel alsof we midden in een jungle zaten haha! Af en toe passeerden we een woonerf met een paar hutten. Het hoge gras werd afgewisseld met bewerkte stukken land met verschillende gewassen. Toen we niet anders konden dan bananenbomen omver rijden om verder te komen, besloten we de bomen te sparen en verder te gaan lopen. Zo enorm stil is het daar, het enige wat je hoort zijn vogels, krekels en wat loeiende koeien in de bosjes. Ik genoot weer helemaal van het mooie Uganda! Er zijn ergere plekken om te wonen ;) Onderweg werd ik onderwezen in de verschillende soorten gewassen. Zo heb ik gezien hoe simsim (sesamzaad) groeit! En kwam ik er achter dat een plant, die heel erg lijkt op mais, geen mais is, maar een lokale graan. Ik had die week ook al een (voor mij) nieuwe vrucht gegeten. Zo leerzaam, werken bij ZOA ;).
In Nwoya gingen we naar een community school (geinitieerd door de community, tot op heden zonder support van de overheid) om te kijken hoe ver ze waren met de voorbereidingen voor het bouwen van latrines (een stenen rij wc hokjes met gaten in de grond). De community moet hun deel doen en dan doet ZOA haar deel. We liepen over net afgefikte stukken gras (2 meter naast ons zat de fik er nog flink in!) naar een groepje mannen en een 5 meter breed gat in de grond. Ineens kwam er een schep omhoog uit het gat, haha!! Bleek het gat al flink diep te zijn en de man die aan het werk was stond er recht op in zonder boven de grond uit te komen. Zij moesten 5 meter diep graven en dan zou ZOA (constructor) de volgende 5 graven. Nu waren ze misschien 2 meter diep, in 1 dag. Ze hadden de grond er om heen dus ook al ontruimt en in de omliggende dorpen zand en stenen verzameld. Daarna liepen we door naar de schooltuin, een enorm terrein! Naar hun zeggen hadden ze (de ouders!) 5 hectare bewerkt en verschillende gewassen gepland: simsim (yes, again.. zo ken je het niet en zo kom je het overal tegen :p), mais (ja, het was echt mais en niet de lokale graan die er op lijkt) en bonen. De ouders waren zo enthousiast dat ze ons zoveel mogelijk van de tuin wilden laten zien en wij met z’n allen door die tuin moesten banjeren. We lieten een heel spoor na van omgetrapte planten, maar dat leek ze niet zo uit te maken... Ik was hier niet op voorbereid met mijn slippertjes en had me ook niet ingesmeerd, terwijl de zon ongenadig heet was ;-) Ik liep al een tijdje te klagen dat ik te wit werd... Nou, is dat ook weer opgelost met een mooi rood kleurtje! Mooi om te zien hoe veel ouders kunnen bijdragen! Op de terugweg naar de auto liepen we langs een kind met een enorme hongerbuik (Liz dacht dat het misschien ook wormen kunnen zijn) en dan zakt mijn enthousiasme toch weer wat af... Dat is nog steeds de realiteit, dat kinderen van baby af aan niet genoeg voeding(sstoffen) binnen krijgen. Als dit langdurig het geval is in de eerste 2 jaar van het leven, dan zijn de gevolgen heftig! Blijvende achterstand in groei en ontwikkeling, wat natuurlijk effect heeft op de toekomst van een kind en volwassene...
In de volgende school die we bezochten waren al klaslokalen en latrines gebouwd door ZOA en een andere organisatie. Maar dan kijk je naar hun schooltuin: een zielig stukje land met wat uien! Wat een verschil en niet eens een gewas waar de kinderen wat aan hebben tijdens de lunch. Misschien kunnen ze het verkopen en het geld investeren in de school, maar die paar uien maken ook niet veel verschil. ZOA is van plan een uitwisseling te houden tussen buurscholen, zodat ze van elkaar kunnen leren. Dat lijkt mij wat dit betreft een enorm goed plan!
De week na Nwoya ging ik naar Amudat. We werden al gewaarschuwd dat de wegen slecht waren. Dat hebben we ondervonden! We hebben 5 uur lang over gatenwegen gereden, en dan bedoel ik niet af en toe een gat op de weg... Bijna mee gat dan weg zeg maar! Op sommige plekken is er een nieuwe weg gevormd omdat de weg onbegaanbaar is geworden. Normaal gesproken doe ik nog wel eens een oogje dicht tijdens de reis, maar dat is op die route gewoon niet mogelijk: je stuitert continue door de auto! Het heeft veel geregend de afgelopen tijd. Een brug waar we over moesten was onder gestroomd!! Alleen nog een klein stukje van de zijkant van de brug was zichtbaar. Er stonden 2 vrachtwagens vast in het water en aan de overkant 2 vrachtwagens die niet verder konden/durfden. Er tussen in was een smal pad. Er kwamen mannen op ons af gerend en vertelden ons dat we er wel door konden, als we hun volgenden. We waren met een gehuurde grote 4-wheel drive, inclusief chauffeur. De chauffeur dacht dat het wel kon. Ik was daar niet zo zeker van en dacht dat het water aan alle kanten de auto binnen zou stromen. Nee... verzekerde de chauffeur mij, de auto is waterdicht... Eerst zien dan geloven!! Dus daar gingen we! Ik hield mijn hart vast, figuurlijk, en letterlijk de stoel voor mij en zat op het puntje van mijn stoel. Het was nog dieper dan ik dacht en ik zag het water gewoon over de motorkap heen tegen de voorruit komen. De mannen die voor ons uit liepen raakten we steeds bijna en moesten aan de kant springen toen de auto begon te slippen. Aaaahh ik was bang!!! Nog een paar keer flink gassen en we waren aan de overkant.... Wat een enorme opluchting!!! Een applausje voor de chauffeur en wat geld voor de mannen en we konden weer opweg.
In de Amudat ZOA office was het een drukte van belang en iedereen was aan het stressen voor het einde van het jaar. Concrete voorbereidingen voor mij en mijn collega waren dan ook niet echt getroffen. Ter plekke kan gelukkig veel geregeld worden, dus we konden wel aan de slag. Met het rivier-oversteek-trauma nog vers in ons geheugen hebben we besloten wat eerder weg te gaan uit Amudat, voor het geval we weer vast kwamen te zitten of om moesten rijden. Ondanks het gebrek aan voorbereiding waren we zelfs eerder klaar met onze taken in Amudat dan gedacht ;-)
Ik ben alweer over de helft met mijn traineeship! Ik weet zeker dat de komende tijd gaat vliegen, maar ik hoop nog genoeg te kunnen doen en veel mee te kunnen maken :)! Keep you posted...
Als jullie meer van het werk van ZOA willen weten of hen willen ondersteunen kan je naar hun website gaan.
www.zoa.nl
www.zoa-international.com
-
20 November 2013 - 19:07
Janne:
Lieve Dee, je bent een held! Ontbangde zoen van je Moessie. -
20 November 2013 - 22:17
Henk IJmker:
Dank je Rhode voor deze uitgebreide informatie over de cultuur en de dingen waar jij mee bezig bent. Echt interessant! Je draagt op deze manier bij aan kleine veranderingen ten goede. Hartelijke. Groet van ome Henk. -
21 November 2013 - 08:42
Merel :
Ha Rhodé!
Wat een mooie verhalen allemaal! Zit ik op een donderdagochtend in de kou in Amsterdam over jouw warme avonturen te lezen. Gaaf dat je dat allemaal doet! Succes nog met de tweede helft van je traineeship.
Liefs
Merel (Steinweg) -
21 November 2013 - 10:26
Wp:
Tsjoooongeh jonggggeehhh, zijn jullie daar niet wat te vroeg aan de slag gegaan.......
Wel enerverend en prachtig verteld Rho!! -
21 November 2013 - 11:53
Karin:
Lieve Rhode,
Ik zou wel een poosje met je mee willen reizen, maaaaaaarrrrrrrrr..............
Geweldig werk, veel succes.
Karin -
22 November 2013 - 15:47
Ilona:
haai rhode.... wat een verhaal weer, je maakt zo inderdaad wat mee... en wat gaat de tijd weer snel! Echt goed om te lezen dat je aan zoveel dingen kan bijdragen...alles is meegenomen! En wat een mooie taak om ZOA zelf te analyseren! succes ermee :)
liefs Ilona -
24 November 2013 - 19:07
Sanne:
Wat maak je een bijzondere dingen mee Rhode, wow van hele heftige dingen tot mooie dingen. Leuk om te lezen watje meemaakt! XX
-
24 November 2013 - 19:55
Maria :-):
Hey Rho,
Gave dingen maak je mee! Echt leuk om te lezen.
Wel vet heftig over de vrouwenrechten of eerder gezegd vrouwenonrechten zeg.
Het is idd cool dat je en zoa daar bezig zijn om daar verandering in te brengen.
Fijn dat de natuur daar zo mooi is. Beetje door de rivier heen crossen ;-)
Hele gave tijd verder en ik ben trots op je!
Liefs Maria -
25 November 2013 - 22:27
Loes:
Woow Rhodee :) Zoo interessant wat jij allemaal doet:). Super leuk om te lezen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley