Geduld is een schone zaak ;-)

Enorm vertraagde blog... Het einde en begin van het jaar was nog al druk! Er is super veel gebeurd: Ik heb veel gereisd voor werk, ik ben verhuisd, ik heb kerstvakantie gehad, Jonathan (broer) is 5 dagen langs geweest met kerst, Mathilde (vriendin) is hier voor 2 maanden en kwam net voor oud en nieuw, mijn zus Sarah is net gearriveerd voor 2 weken, ik ben 3 weken ziek geweest, mijn 13 maanden wonen-in-Uganda jubileum is voorbij!! Drie korte maanden en ik ga hier weg... en 3 maanden op 16 maanden stelt niets voor, dus het voelt als 3 weken oid!

Het nieuwe huis is heel fijn! Ik voel me er thuis, meer dan in het vorige huis. Geen drukke weg voor de deur, niet omsloten door muren, geen krijsende baby naast mijn slaapkamerraam, niet 3 kerken die tegen elkaar opboksen wie het valst en hardst kan zingen en dat niet alleen zondagochtend maar ook zo’n 3 avonden in de week, geen buurjongen met schietfilms/spelletjes tot laat op de avond en ’s ochtends vroeg niet te vergeten ;-) Dit huis heeft mooi uitzicht over een deel van Kampala, het is er groen, het ruikt lekker, het is rustig... Nu krijgen jullie bijna een perfect beeld natuurlijk, maar dat is het niet helemaal! Het is hier namelijk een beestenbende!! Allereerst werden we overspoeld door mega kakkerlakken (minimaal 5cm!), maar gelukkig werd dat na een paar dagen snel minder. Toen hadden we allemaal mini muizen op bezoek, die we niet heel gastvrij behandeld hebben... Nu zijn er OVERAL mini mieren, die alles lekker vinden en waarvoor niets veilig is! Alleen de koelkast kunnen ze niet in... Ze kruipen over me heen als ik in bed lig, als ik een slok drinken wil nemen moet ik altijd eerst checken of er geen mieren aan het badderen zijn. Verder eten de buren regelmatig kippen en hanen en hier doet voorverpakte-supermarkt-kip zeker onder voor verse. Dus is er vaker wel dan niet een (nieuwe) haan die je om een uurtje of 4 begint te wekken! Dan hebben we ENORME ratten die ’s avonds lekker door de omheining scharrelen! En het toppunt is de waakhond die mij in de eerste week in mijn been heeft gebeten waar ik nu een trauma aan heb overgehouden! Ondanks deze fijne dieren ben ik echt blij met ons nieuwe stekkie 

Kerst was niet echt kerst te noemen voor mij... De sfeer mist hier in Uganda, de kou mist (gelukkig), kerstversieringen zijn kitsch en misplaatst, geen kerstliedjes op de radio. Vond het geen probleem, want ik vond het super leuk dat Jonathan me op kwam zoeken en samen met Stephanie en andere vrienden hebben we een leuke tijd gehad! Mathilde had voor oud en nieuw een pak oliebollenmix meegenomen, dus aan het bakken geslagen! Ze waren heel vet, maar het idee was leuk en lekker :) Het was een hele leuke avond met veel gezellige mensen en WEL 5 minuten vuurwerk haha. De vakantie ging natuurlijk veel te snel voorbij...

Ik was al veel moe voor en tijdens de vakantie en eenmaal aan het werk werd ik al snel ziekig. Soms een dagje geprobeerd te werken, maar dan ging het toch weer minder goed. Ik dacht na een week dat het beter ging, dus toen naar Amudat gereisd. Daar vervolgens bijna de hele tijd op bed gelegen... We zouden op vrijdag terug vliegen dus ik kon niet eerder weg. Daar toen toch maar eens naar een ziekenhuis en kliniek gegaan, bloedtesten gedaan en daar kwam tyfus uit. Al aan de medicijnen begonnen, maar in Kampala te horen gekregen dat het geen tyfus was, maar waarschijnlijk een virus. Als het na een week niet beter was dan moest ik maar weer terug komen. Dus een week later weer die kant op, en toen was de diagnose Bilharzia. Een parasiet die in o.a. de Nile voorkomt. Daar heb ik ooit een keer bootje gevaren waar een lek in zat en dus tijdens het waterhozen (dat klinkt als een mega lek, maar viel mee ;-)) heb ik vast het water aangeraakt... Tja... Nu hopen dat dat het was en dat de energie weer snel terug is! Blijft toch elke keer afwachten wat het is en (bijna) nooit gewoon een simpele griep ofzo ;-)

In de afgelopen tijd zijn er 2 mensen van ZOA Nederland langs gekomen om hier te trainen op het gebied van accountability (verantwoordelijk je werk doen) en Do No Harm (geen onbedoelde schade aanrichten tijdens het leveren van hulp). Aangezien dat ‘mijn’ thema’s zijn ben ik mee gegaan naar Nwoya en Amudat om de trainingen bij te wonen, zodat ik vervolgens de trainingen in de andere gebieden kan gaan geven. Het is nu de bedoeling dat het een combinatie training wordt, aangezien de 2 onderwerpen best veel met elkaar te maken hebben. Het gender mainstreaming thema (bewust omgaan met gender issues tijdens je werk) heeft er ook raakvlakken mee en dus zal ik ook dat gaan behandelen. Bij het opzetten van de training krijg ik assistentie van die 2 mensen uit Nederland. Ik vind trainingen geven leuk, dus deze taak is dan ook geen straf ;-) Een leuke uitdaging weer!

De oorlog van Zuid Sudan komt voor ons heel dicht bij! ZOA werkt in Noord Uganda, wat grenst aan Zuid Sudan. Heel veel vluchtelingen steken de grens over en worden opgevangen in kampen. Voor veel mensen is het niet vreemd, aangezien ze er tijdens de onafhankelijkheidsoorlog in 2011 er ook hebben gewoond. Ik vind het zo bizar dat een oorlog zo dichtbij is, maar ik me er nog steeds maar weinig bij voor kan stellen. Ik ben zelf niet in de vluchtelingenkampen geweest, maar mijn collega’s wel. Dan hoor je heel wat schrijnende verhalen. Het geweld in Zuid Sudan begon vlak voor kerst en toen was mij 2x gevraagd om naar de vergadering met de UN (VN) te gaan. Daar komen dan verschillende organisaties en een Ugandese overheidsvertegenwoordiger samen om informatie uit te wisselen over de situatie in de vluchtelingenkampen. Gek idee dat iedereen vervolgens gewoon plannen heeft voor de kerstvakantie, het land kan verlaten... Ikzelf ook, ik was er best wel veel mee bezig geweest, maar tijdens de vakantie amper bij gehouden hoe de situatie er voor stond! Misschien moet je zoiets echt gezien of meegemaakt hebben om te beseffen hoe heftig het is. Inmiddels is ZOA bezig met het opknappen van waterputten in een van de kampen en wordt er vanuit Nederland een actie gehouden voor de Zuid Sudan situatie. Dat is hoognodig, want in het totaal zijn er al meer dan 60,000 vluchtelingen Uganda in gevlucht en in het land zelf is er natuurlijk veel meer nood. In het kamp wat in ZOA’s werkgebied valt kunnen ‘normaal’ gesproken 5000 mensen terecht, maar er zitten nu al 9000 mensen! Bijna het dubbele en het aantal neemt nog steeds toe. Er is water tekort en te weinig sanitatie voorzieningen, en dus een grote kans op uitbraak van epidimien. Het ziet er niet naar uit dat mensen snel naar huis kunnen, dus er moet nog heel wat gedaan worden om deze mensen een waardig leven te bieden in Uganda.

Samen met Mathilde ging ik Sarah ophalen van het vliegveld, ’s nachts om 2.30 uur vertrokken we met een taxi chauffeur die vrienden van ons vaak gebruiken. Hij was een beetje laat, dus in het begin reed hij goed door. Dat was prima! Aan het eind ging hij een beetje raar zachtjes rijden, wat ik niet helemaal begreep. Ik dacht, misschien denkt hij nu we genoeg tijd hebben kan ik rustig aan doen... Op het vliegveld bleef hij in de auto om te rusten. Ik dacht, jaaaa doe maar, want ik vermoedde al dat hij moe werd tijdens het rijden (raampje steeds even open enzo). We moesten even wachten, dus hij heeft lekker even kunnen slapen. Na een blij weerzien met Sarah gingen we weer op weg. Al gauw vertoonde hij weer het rare rijgedrag. Mathilde zat voorin en had al even gevraagd of het wel goed ging. Hij zei ja, dus daar kan je niet veel mee ;) Toen we echt een paar keer bijna van de weg reden vond ik het niet meer vertrouwd. Dus ik vroeg of hij zeker wist dat hij oke was en dat als hij moe was, ik het geen probleem vond om te rijden. Ik verwachtte eigenlijk een antwoord als ‘nee joh, ik red me wel’, maar hij zei meteen JA! Dus ik achter het stuur; dat ging ietsjes harder dan zijn slakkentempo ;-) Ik was nog klaar wakker dus dat ging prima. In Kampala aangekomen was ik blij dat ik eindelijk gewoon de route naar huis zelf kon rijden en wist. Vol overtuiging reed ik dus ook de straat in waar we vandaan gekomen waren. Ik zag wel de politiemotor op de hoek staan, maar geen idee dat ie achter mij aan zou komen. De taxi chauffeur riep net te laat dat ik daar niet in moest! Ik nog zeggen dat het dezelfde weg was als waar we vandaan kwamen... Bleek het een eenrichtingsweg te zijn!! Nergens een bord te bekennen en een normale oprijmogelijkheid vanaf de rotonde, dus dat had ik gewoon maar moeten ruiken... De motoragent was een knorrige man, die verzon dat ik zijn stopteken geweigerd had en het bord had genegeerd! Ik had mijn rijbewijs niet bij mij en dus vond hij dat we maar naar het politiebureau moesten, auto inleveren voor de nacht en morgen terug komen met rijbewijs en geld. Daar hadden we absoluut geen zin in en sowieso had dat betekend dat we midden in de nacht met de bagage van Sarah op boda’s hadden gemoeten...!! Na eindeloos praten liet hij ons gaan! Gelukkig! Het is toch van de zotte dat ze een politieagent neerzetten op een punt waar ze (expres?!?!) geen bord plaatsen, om zo mooi geld te verdienen aan arme zielen zoals ik ;-) Toen we verder reden kwamen we nog precies zo’n punt tegen, een eenrichtingsweg zonder bord en met politie agent!

Volgende week heb ik een weekje vrij om met Sarah op te trekken en dan ga ik begin maart de trainingen geven. De volgende x meer!

Als jullie meer van het werk van ZOA willen weten of hen willen ondersteunen kan je naar hun website gaan.
www.zoa.nl
www.zoa-international.com